حجه الاسلام نیّر تبریزی” یا “میرزا محمد تقی” متخلّص به “نیّر” در روز پنجشنبه، جمادی الاول سال ۱۲۴۸ه. ق مصادف با چهارم آبان سال ۱۲۱۱ه.ش در تبریز به دنیا آمد. دوران ابتدای زندگی خود را در تبریز گذراند و از محضر پدر و علمای بزرگ تبریز بهرهگیری نمود و در ۲۲ سالگی راهی نجف شد. وی پس ازکسب درجهی اجتهاد، مجدداً به تبریز بازگشت و در آنجا به تدریس و سرودن شعر مشغول شد. وی علاوه بر شاعری در حوزهی هنر خطاطی به خصوص خطّ نستعلیق و ثلث مهارت داشت و این توانایی را نیز داشت که به سه زبان فارسی، عربی و ترکی شعر بسراید.
ایشان همچنین فقیه، محدّث و مجتهد بود؛ یعنی هم مجتهد جامع الشّرایط بوده و هم در حوزههای گوناگون فقهی قلم زده است. وی با بزرگانی مانند ادیب الممالک فراهانی، میرزا محمد تسوجی یا ملاباشی، حاج میرزا کاظم طباطبایی و میرزا محمد منجم باشی نشست و برخاست داشت و از ایشان بهرهگیری مینمود.
این شاعر و فقیه بزرگ، سرانجام در ۱۲ رمضان سال ۱۳۱۲ ، دار فانی را وداع گفت و پیکرش را در قبرستان «وادی السلام» نجف، بین مقام حضرت مهدی(عج) و دیوار شهر نجف به خاک سپردند
.
برخی از آثار وی عبارتند از:
“مثنوی درّ خوشاب”،«الفیه»،«کشف السّبحات فی التّحقیق الصّفات»،«رسالهی تفسیر»، «صحیفه الأبرار»،
«رسالهی لمح البصر» (اشارهی چشم)، «مفاتیح الغیب»،رسالهی نصره الحق و مهمترین اثرش نیز آتشکدهی نیر است.

روحش شاد .