وب سایت موسسه فرهنگی هنری فرهنگ عاشورا – دزفول عاشورا و امام حسین
نوشته های مرتبط
عبدالله بن عفیف ازدی از بزرگان شیعه، که در مجلس ابن زیاد در کوفه به او اعتراض کرد. وی از شیعیان برجسته و زاهدان روزگار در کوفه بود. نابینایی روشندل و آگاه و شجاع بود که چشم چپ خود را در جنگ جمل و چشم راست خود را در جنگ صفین از دست داده بود.
پس از شهادت حسین(ع) وقتی ابن زیاد بر منبر کوفه بالا رفت و در نکوهش خاندان پیامبر(ص) و سیدالشهداء(ع) سخن آغاز کرد، عبدالله بن عفیف با شدت و شجاعت، پاسخ یاوه های او را داد.
ابن زیاد دستور داد دستگیرش کنند. بستگانش او را از مجلس بیرون بردند. سربازان حکومت برای دستگیری او، خانه اش را محاصره کردند. وی با آنکه نابینا بود، با راهنمایی دخترش، در مبارزه‌ای دلیرانه و شمشیر به دست، با مهاجمان درگیر شد. او را دستگیر و به شهادت رساندند.
اعتراض او در مجلس ابن زیاد، نوعی مبارزه آشکار با والی کوفه و حکومت یزیدی محسوب شد و شجاعت او در دفاع از محرمات و مقدسات، الگویی برای حقگویی در برابر جباران گشت. رجزهای حماسی او هنگام نبرد با مهاجمان به خانه اش، نشان دهنده روح بلند و با شهامت اوست. او را گردن زدند و در کنار کناسه کوفه به دار آویختند.
حرکت انقلابی عبدالله بن عفیف را نخستین جرقه انقلاب بر ضد سلطه اموی پس از حادثه کربلا دانسته اند.
محلاتی می نویسد: این دختر را برای اینکه پدر را هدایت به سوی دشمن می نمود، زندانی کردند تا اینکه طارق نامی به دستور سلیمان بن صرد خزاعی موفق شده او را از زندان نجات داده و فرار کرده و به قادسیه رفت و در آنجا به قبیله خزاعه پیوسته و بعد از واقعه عین الورده و شهادت توابین محمد بن سلیمان بن صرد خزاعی، صفیه را به نکاح خود درآورد و از او شش پسر و چهار دختر به وجود آمد که همه از شجاعان و شیعیان امیرالمومنین بودند.
منبع: زنان عاشورا، زهرا یزدان پناه
