سَلَمَهَ بْنِ عَطَاءٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: خَرَجَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع عَلَى أَصْحَابِهِ فَقَالَ أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّ اللَّهَ جَلَّ ذِکْرُهُ مَا خَلَقَ الْعِبَادَ إِلَّا لِیَعْرِفُوهُ فَإِذَا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ فَإِذَا عَبَدُوهُ اسْتَغْنَوْا بِعِبَادَتِهِ عَنْ عِبَادَهِ مَنْ سِوَاهُ فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی فَمَا مَعْرِفَهُ اللَّهِ قَالَ مَعْرِفَهُ أَهْلِ کُلِّ زَمَانٍ إِمَامَهُمُ الَّذِی یَجِبُ عَلَیْهِمْ طَاعَتُهُ.
منبع: علل الشرائع، ج۱، ص: ۹
به نقل از سلمه بن عطا، از امام صادق(ع): امام حسین(ع) بریارانش درآمد و فرمود: “اى مردم، خداوند بزرگ بشکوه ، بندگانش را نیافریده جز برای آن که او را بشناسند و چون او را شناختند، عبادتش کنند و چون عبادتش کردند، با عبادت او ، از عبادت جز او ، بی نیاز شوند”.
پس مردى گفت: اى فرزند رسول خدا، پدر و مادرم به فداى تو! معرفت خدا یعنی چه؟
فرمود: “شناخت مردم هر عصر نسبت به امامى که اطاعتش بر آنها واجب است “(یعنی لازمهی معرفت و ایمان حقیقی خداوند متعال ، شناخت امام هر عصر است)
منبع ترجمه: حکمت نامه امام حسین(ع)، ج۱، ص۶۵