-تبار و نژاد :
شوذب بن عبدالله همدانی شاکری، اهل کوفه و هم پیمان عابس بود.
-زمان پیوستن به اباعبدالله:
وی همراه عابس نامه های اهل کوفه را به مکّه رساند و در رکاب اباعبدالله از مکّه به کربلا آمد تا جان فشانی کند.
-نحوه شهادت:
پس از شهادت حنظله بن سعد شبامی همراه با عابس به محضر امام رسید و پس از سلام و اذن میدان دلاورانه جنگید و پس از کشتن تعدادی از دشمنان مخلصانه و عاشقانه و خونین تن به حق پیوست. برخی نوشتهاند دوبار به میدان نبرد رفته است.
-سن :
حدود ۷۰ سال
-ویژگی ها و فضایل:
مردی عابد، زاهد، مخلص، قاری قرآن، راوی روایات، شناخته شده در کوفه، رزم آور و شجاع، بصیرتمند در دین، دشمن شناس، قهرمان نبردهای جمل، صفّین و نهروان، حافظ و حامل احادیث امیرالمومنین علی علیه الاسلام، معلم و سوارکار و تیرانداز و نیزه اندازی ماهر بوده است.
-نام در زیارتنامهها و منابع:
در زیارت ناحیه مقدّسه و رحبیّه با دوعنوان از وی یاد شده است: السّلامُ علی شوذب(سوید) مولی شاکر.
در کتب و مقاتل مانند: وسیلهالدارین: ص۱۵۴، انصارالحسین: ص۹۴، تنقیح المقال: ج ۲، ص۸۸، ابصارالعین ص۱۲۹،ارشاد: ج۲، ص ۱۰۵، ذخیرهالدارین: ص ۲۵۱، رجال طوسی: ص ۷۵، روضه الشهداء: ص ۳۰۶، تاریخ طبری: ج۵، ص۴۴۳، مقتل الحسین خوارزمی: ج۲، ص ۲۶، نفس المهموم: ص۱۴۵، انوارالهدی: اعلام الوری ص ۲۴۲ به وی اشاره شده است.
-رجز :
رجزی را به وی نسبت ندادهاند.
-اطلاعات دیگر:
ملا حسین واعظ کاشفی، شوذب را غلام عابس دانسته، اما شوذب از نظرگاه علمی و عملی برتر از عابس بوده است. احتمالا مولی معنی هم پیمان با عابس و قبیله اش را معنا می دهد.
-معرفی شوذب بن عبدالله همدانی در منابع فارسی موجود در کتابخانهی تخصصی مؤسسهی فرهنگی هنری فرهنگ عاشورا- دزفول:
نام کتاب | مؤلف | صفحات |
آینهداران آفتاب | دکتر محمدرضا سنگری | ۸۲۱ |
برگزیده منتهیالآمال | شیخ عباس قمی | ۱۳۱ |
تاریخ اسلام | سید هاشم رسولاتی محلاتی | ۲۰۸ |
در کربلا چه گذشت | شیخ عباس قمی | ۲۵۵ |
کربلا یا گلزار حسینی | سید محمدتقی شهرستانی | ۱۲۷ |
سه مقتل گویا | عبدالرحیم عقیقی بخشایشی | ۲۱۲، ۱۱۵ |
شهدای صدر اسلام و شهدای کربلا | سید علیاکبر قرشی | ۱۳۴ |
از مدینه تا مدینه(جلد۳) | محمدجواد طبسی | ۶۲ |
ناسخالتواریخ | میرزا محمدتقی سپهر | ۴۵۵ |
واقعهی کربلا | شیخ عباس قمی | ۲۱۹، ۲۲۰ |
قطعهای از بهشت | علی نجاتی(سیرجانی) | ۳۴۶-۳۴۵ |
تاریخ زندگانی امام حسین(ع)(جلد۲) | عمادالدین حسین اصفهانی | ۷۱-۷۰ |