قَالَ: الْعِلْمُ لِقَاحُ الْمَعْرِفَهِ وَ طُولُ التَّجَارِبِ زِیَادَهٌ فِی الْعَقْلِ وَ الشَّرَفُ التَّقْوَى وَ الْقُنُوعُ رَاحَهُ الْأَبْدَانِ وَ مَنْ أَحَبَّکَ نَهَاکَ وَ مَنْ أَبْغَضَکَ أَغْرَاکَ.
أعلام الدین فی صفات المؤمنین، ص: ۲۹۸
دانش، نطفه بارور معرفت است، تجربه های طولانی، فزونی عقل است، شرافت، همان پارسایی است. قانع بودن، آسایش تن است، هر که تو را دوست دارد، (از پلیدی و ناپاکی) بازت می دارد، هر که تو را دشمن دارد،(بر کژی و نابکاری) واردت می سازد.