شاعر بزرگ معاصر، استاد سید عبدالکریم امیری فیروزکوهی متخلص به«امیر» فرزند امیرعبدالله«منتظام الدوله» به سال۱۲۸۸ ه.ش. در دهکدهی فرح آباد فیروزکوه به دنیا آمد. وی پس از آموختن قرآن کریم و آشنایی با خواندن و نوشتن در سن ۷ سالگی به تهران آمد و تحصیلات ابتدایی را در مدرسهی سیروس آغاز کرد و در مدرسهی آمریکایی ادامه داد.
در سنین نوجوانی اولین اثر خود را که غزلی سیاسی دربارهی تغییر سلطنت و اوضاع مملکت در آن روزها بود، در روزنامهی« نسیم صبا» منتشر ساخت. بعد از کنارهگیری از درس و مدرسه تا سال ۱۳۱۴ شمسی بیشتر اوقاتش به سرودن شعر و مصاحبت با شعرا و هنرمندان گذشت و از آن سال شوق و علاقهی زیاد به تحصیل دانش به ویژه علوم ادبی در وی پدید آمد. در مدت چندین سال، ادبیات، منطق کلام، حکمت، فقه و اصول را نزد استادان بزرگی از جمله “شیخ عبدالنبیکجوری” فراگرفت.
استاد فقید بیشتر اوقات خود را به مصاحبت شاعران میگذرانید و خود نیز اشعار استوار و نغزی میسرود و از شعرای غزل سرای به نام معاصر است که به فارسی و عربی شعر سروده است. شیوهاش در شعر، غزل سرایی بود و به سبک هندی شعر میسرود. شعرش از انسجام لفظ و مضامین لطیف و عالی مشحون است.
آثار علمی او عبارتند از: « مقدمهی مبسوط بر دیوان صائب تبریزی» که تصحیح آن برای اولین بار به چاپ رسیدهاست. منظومهای به نام« عفاف نامه»، حواشی و تعلیقات بسیار بر کتب کلامی و فلسفی و متون رجالی و ادبی، ترجمهی« نفس المهموم» از محدث قمی، ترجمهی « مکاتب نهج البلاغه»، دیوانش در دو مجلد که به کوشش دختر دانشمندش دکتر امیربانو( مصفّا) چاپ شده است. هم چنین مقالات متعدد تحقیقی و ادبی در روزنامهها و مجلات از او به چاپ رسیدهاست.
امیری فیروزکوهی در مهرماه سال۱۳۶۳ پس از یک بیماری طولانی درگذشت.
منبع: دانشنامه شعر عاشورایی/گردآوری: مرضیه محمدزاده