امام باقر(ع) فرمود: هنگامی که رسول خدا(ص) از غزوهی احد به مدینه برگشت از هر خانهای که کشتهای داشت صدای نوحه و گریه شنید به جز از خانهی حمزه عمویش. حضرت فرمود: ولی حمزه گریه کنندهای ندارد؛ پس دعوت کردند اهل مدینه را که بر مردهای نوحه سرایی نکرده و بر او گریه نکنند مگر اینکه ابتدا برای حمزه گریه کنند، سپس بر مرده نوحه سرایی و گریه کنند بنابراین مردم مدینه تا به امروز بر این رسم هستند.
مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ قَالَ لَمَّا انْصَرَفَ رَسُولُ اللَّهِ ص مِنْ وَقْعَهِ أُحُدٍ إِلَى الْمَدِینَهِ سَمِعَ مِنْ کُلِّ دَارٍ قُتِلَ مِنْ أَهْلِهَا قَتِیلٌ نَوْحاً وَ بُکَاءً وَ لَمْ یَسْمَعْ مِنْ دَارِ حَمْزَهَ عَمِّهِ فَقَالَ ص لَکِنَّ حَمْزَهَ لَا بَوَاکِیَ لَهُ فَآلَى أَهْلُ الْمَدِینَهِ أَنْ لَا یَنُوحُوا عَلَى مَیِّتٍ وَ لَا یَبْکُوهُ حَتَّى یَبْدَءُوا بِحَمْزَهَ فَیَنُوحُوا عَلَیْهِ وَ یَبْکُوهُ فَهُمْ إِلَى الْیَوْمِ عَلَى ذَلِکَ أَقُولُ وَ تَقَدَّمَ مَا یَدُلُّ عَلَى ذَلِکَ
وسائل الشیعه ج : ۱۴ ص : ۵۰۳