مختصری در باب نویسنده ی کتاب
احمدبن یحیی جابربن داوود که پس از مرگش به بَلاذُری معروف شد. متولد حدود سال ۱۹۵ تا ۲۰۰ هجری، اصالتاً ایرانی و اهل لاهیجان بود.
شاعر و نویسندهای توانمند و دارای همتی والا در کسب حقایق. مطالبش را بر مبنای انساب نوشت. در نوشتههایش به مذهب و مکتب خاصی وفادار نبود و بر فنون دیگری از جمله تاریخ نگاری هم مسلط بود.
نگاهی کلی به بخش های کتاب
این کتاب شامل مجلدهایی است که به موضوعات فراوانی پرداختهاند. تنها سه جلد از این کتاب به بحث اباعبدالله(ع) از تولد ایشان و معرفی فرزرندانشان تا نامهنگاریهای اهل کوفه و صلح امام حسن(ع) و موضوع کربلا و اخبار عاشورا پرداخته است.
ویژگیهای کتاب
۱- براساس معرفی شخصیتها شکل گرفته. ۲- مطالبش مستند و معمولاً با« قالوا » شروع میشوند.۳- منابع در انساب الاشراف متنوعاند. ۴- مطالب به نحو خوبی ساماندهی شده و در کنار هم چیده شده است.۵- مطالب بسیار ریزی را درباره کربلا بیان کرده که دیگران نیاوردهاند.
نقدهای وارده برکتاب
ذکر نام متوکل با لقب امیرالمؤمنین و ستایش از مستعین خلیفهی عباسی که به نظر میرسد به دلیل فقر مالی نویسنده واتصال وی به دستگاه حکومتی برای چاپ آثارش باشد.
برخی منابع مورد استفاده در نگارش کتاب
مقتل ابی مخنف
توصیه شده است در چه زمینه ای مورد استفاده قرار گیرد
کمتر نویسندهای وجود دارد که در زمینه کربلا از این کتاب استفاده نکرده باشد