وب سایت موسسه فرهنگی هنری فرهنگ عاشورا – دزفول عاشورا و امام حسین
نوشته های مرتبط
زیارت عاشورا که از سوی امام محمد باقر به شیعیان تعلیم داده شده است مضامین والایی دارد. در زیارت عاشورا، در دو قسمت، از خون خواهى حسین(ع) در رکاب امام مهدى(ع) خبر مى‌دهد که در یکی از قسمت های این زیارت شریف چنین آمده است:
«ان یرزقنی طلب ثارک مع امام منصور من اهل بیت محمد صلی الله علیه و آله؛ همانا از خداوند می‌خواهم خون خواهی تو را در کنار امام یاری شده از خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله روزیم گرداند»(۱)
امام منصور یعنی امام یاری شده. منصور یکی از نام‌های حضرت ولی عصر است. سید بن طاووس در لهوف از امام صادق: روایت می‌کند: «چون جدم حسین(ع) کشته شد، فرشتگان با گریه و ناله و فریاد، به درگاه خدا ضجه زدند و عرض کردند: خدای ما! آیا از کسانی که حسین را کشتند چشم می‌پوشی؟مگر او برگزیده‌ی تو و پسر برگزیده‌ات نیست؟ خداوند به فرشتگان چنین وحی فرمود: به عزت و جلال خویش سوگند می‌خورم که بی‌تردید از ایشان انتقام خواهم گرفت، سپس صورت حضرت قائم(ع) را به آن‌ها نشان داد و فرمود: به دست این مرد از دشمنانم انتقام می‌گیرم»(۲)
آن حضرت در دعای ندبه نیز منصور خوانده شده و جهت آنکه منصور نامیده شد آنست که در خون خواهی و انتقام از کسانی که بر آباء و اجداد او ظلم کرده و افترا زده‌اند، خداوند او را یاری می‌کند.
امام محمد باقر: در شرح آیه‌ی شریفه‌ی(من قتل مظلوما فقدجعلنا لولیه سلطانا) فرمودند: «مهدی:منصور نامیده شد، همان طوری که احمد، به محمد(ص) و عیسی: به مسیح نامیده شد.»(۳)
امام باقر(ع) فرمود: یکدیگر را در روز عاشورا، این گونه تعزیت دهید: اعظم الله اجورنا بمصابنا بالحسین و جعلنا و ایاکم من الطالبین بثاره مع ولیه الامام المهدی من آل محمد(ع) خداوند اجر ما و شما را در مصیبت حسین بزرگ گرداند و ما و شما را ازکسانى قرار دهدکه به همراه ولى‌اش، امام مهدى از آل محمد(ع)، طلب خون آن حضرت کرده، به خون خواهى او برخیزیم.
اگر هر روز ما عاشورا باشد و زیارت عاشورا ورد زبان مؤمنان قرار گیرد، چه مفاهیمی پر ارج و عظیم در تار و پود وجود او کاشته می‌شود؟ این‌جاست که زیارت عاشورا یک پل عظیم ارتباطی میان دوستداران حسین(ع) و یاری دهندگان مهدی(عج) برقرار کرده و مقدمات ظهور امام عصر(عج) در وجود مومنان مهیا می‌شود.
پاورقی:
۱) مفاتیح الجنان، زیارت عاشورا
۲) بحارالانوار، ج۴۵، ص۲۲۱ و ج۳۷ص ۲۹۴٫
۳)بحار الانوار ، ج۵۱، ص ۲۲۷
