کسی مسیر خدا را به من نشــان بدهد
دل سیاه مـــرا دســــت آســمان بدهـــد
درون پیله ی ســـردر گمــی اسیــرم، آه!
کســی برای پــریدن به مـن تـــوان بدهـد
به دشـــت خیره شدم تا مگرکه قاصدکـی
نشانه ای به من از یـار مهــــربـان بدهـــد
و کــــاش رنگ غزل های ناســروده ی من
بهـــار شعــر مرا شـــــور ناگهـــــان بدهد
هـزار بیت به وصفــش قصیـده می خوانم
اگر که بغــض گلـــوگیــر من امـــان بــدهد
من از حـکایـــت آشفتگــــی پــــرم، امـــا
کجاســت او که مـــرا جرأت بیــان بدهــد؟
همیشه منتظـــرم تا عزیــز خـوش خبـری
خبـــــر ز آمـــــدن او دوان دوان بــــدهـــد
چه سرد مرده ام اینجا،کجاست دستی که
به بنـــد بنـــد وجــودم دوباره جان بدهــد؟
شاعر: سید محمد بابامیری