بانو! شما خودِ خودِ صبریـــد بی گمــان
از نسل پاک آیینه هـا، اهـــل آسمــــان
مثل نسیم صبح، لطــیف و گــره گشــا
مثل نگاه چشــمه ، زلالــید و مهربــــان
در آن غروبِ سخت، کسی جز شما نبود
همـــــدرد دردهــــای اســیران کـــــاروان
با خطبه های ســرخ و بلیـغ و شگـفتـتان
جوشــید خون ســـرخ زمین در رگ زمــان
اشــک نهـــــان و جـــاریتان جـــار میـــزند
نام حسین(ع) را همه جا سرخ و جاودان
افلاکـــیان به عـــزّتتان غبـطه می خـورند
بانـو! شمــا خـودِ خودِ صــبرید بی گــمان
شاعر: زهرا محمّدی