شــگــفــت واژهی دیـــوان کــربــلا بـانـو!
شــکــوه شــعــر مــن زار مــبـتــلا بــانـو
نـــگـــاه ســادهی لــبــریــز ازتـــرنـمتــان
نـمـانــده از دل نـوغـنـچــههـا جدا، بـانـو
دلی درخت، سری سربلـند،نـامـی سبـز
بــلـور روشـنـی وشـفـافـی ازصـفـا بـانـو
کویر حـیله ونـامــردی اســت کــاخ یـزیـد
ومرد می طلـبد دشــنــهی شـمــا بـانـو
ســخـن نـبــود،خـطـابـه نـبـود،شعـرنبود
که میگسست ز هم تار و پــود را بـانـو
همیشه حسرت یک وهم خام بردلشان
که خم شوید و ببوسید دست وپـا بـانـو
مذاب عصمـتتان بر ســیاه سـینه شان
چکید و شعلـه کـشیـد آتـش جفـا، بـانـو
تـمـام درد، تـمـــام بـــزرگـــی و جــــرأت
شعور و عاطفه یـکجـاست درشمــا بانو
تـو را بـه جــان بـــرادر، رسـول عـاشـورا!
عـنــایـتـی بـه اسـیــران کــربــلا بــانـو!
شاعر: فرزانه شاهسواری