وب سایت موسسه فرهنگی هنری فرهنگ عاشورا – دزفول عاشورا و امام حسین
نوشته های مرتبط
به مناسبت هفتم صفر شهادت امام حسن مجتبی(ع) به روایتی
عاشورا به همان اندازه که حسینی است، حسنی است. حسن، مقدّمه ساز کتاب شگفت عاشوراست. کربلای حسن(ع)، از ساحل تشت آغاز شد و به ساحل فرات و کرانه‌ی تشتی رسید که در کوفه و شام، جگرگوشه‌ی فاطمه(س) را در خویش دیده بود.
دیروزِ پاره های جگر، به جگرپاره پیامبر(ص) رسید. اگر در الماس ریز تشت، مجتبی(ع)، چشم در چشم حسین(ع)، زمزمه کرد که لایوم کیومک یا اباعبدالله، «یوم حسین» وامدار «یوم حسن» بود و حسن(ع)، پیشاهنگ شهیدان عاشورا شد.
حسن(ع)، نخستین شهید عاشوراست و شگفتا که سهم حسن(ع)، در مجموعه‌ی شهیدان عاشورا به فرازمندی و ترازمندی خانواده ی حسین(ع) است.
در اسارت نیز، فرزندان حسن(ع)، همراه و همپا و سهیم در روشنگری و رسواگری بیداد و بیدادگرانند؛ دختران حسن(ع)، به بلاغت حسنی سخن می‌گویند و دختران علی(ع) به بلاغت علوی، زخم‌های حسن مثّنی، مانع آن نیست که زخم بر جان ستمگران نزند و داغداری عمروبن حسن جلودار او نیست که غرور یزید را درهم نشکند.
در خیمه‌گاه کربلا، نزدیکترین خیمه‌ها به خیمه‌گاه حسین(ع)، خیمه قاسم و احمد و عبدالله و عمرو و ابوبکر است و شگفتا پس از شهادت قاسم بن الحسن، ارغوان تن پاره پاره اش در کنار علی اکبر(ع) قرار می‌گیرد و همسایه می‌شود. فرزندان حسن (ع)، هم در سکونت همسایه‌ی فرزندان حسین‌اند و هم در شهادت.
سهم فرزندان مجتبی (ع) در زیبایی کربلا، همسان فرزندان سیدالشهدا است. زیبایی کربلا مدیون و مرهون زیبارویان و زیباخویان حسنی نیز هست، سهم حسن(ع) در زیبایی کربلا، از مدینه تا مکّه و از مکّه تا کربلا و از کربلا تا کوفه و شام شنیدنی و تماشایی است.
اگر کربلا این‌همه شیرین و شهدخیز است، وامدار عسلی است که از کام قاسم تراویده است. شیرین دهنی قاسمِ حسن(ع) این همه حلاوت و شیرینی به آن بخشیده است.
اگر انگشتری قتلگاه را نگینی است، نگین آن عبدالله بن الحسن است و اگر پژواک و طنین عاشورا را در جان و جهان نسل‌های پسین می شنویم ره آورد حضور دختر حسن(ع) -فاطمه- و جانباز بازمانده عاشورا، حسن بن حسن (حسن مثَنی) نیز هست.
همسران حسن (ع)، در کاروان اسارت، تسلاّبخش جان زینب اند. یاور و همدل او و غمخوار یتیمکانی که داغ پدر و برادر، قلبشان را به آه آه و درد و دریغ و آتش کشانده است.
پنج ستاره در کنار آفتاب سجّاد و ماهتاب زینب، صبورانه زخم و درد را شکیب می ورزند و آذرخش و تُندر خشم خویش را بر سر دارالخلافه ی کوفه و دربار شام می بارانند.
شانزده یادگار حسن (ع)، شانزده لشکر همراه کاروانند تا به جبران تازیانه هایی که خورده‌اند و عاشورایی که چشیده اند و زهرابه هایی که تراویده از کام پدر دیده اند، زهر در کام بیداد بریزند، بر پشت غفلت کوفه و شام تازیانه بنوازند و فردا را با فریادهای گرم و روشنگرانه برپا سازند.
کربلا، جلوگاه حُسنِ حسن (ع) است؛ حسن (ع)، اوّلین شهید عاشوراست و فرزندانش آنگونه که وصیّت پدر در همراهی بی دریغ عمویشان بود، شهیدان فرازین افق عاشورا.
از اوّلین ستاره ی حسنی -قاسم- که در مشرق کربلا طلوع می کند، تا آخرین ستاره -عبدالله بن الحسن- که بر سینه ی امام غروب می کند، افق در افق کربلا، روشنایی و زیبایی از یادگاران حسن (ع) یافته است. حتّی در اسب تازی غروب عاشورا، آخرین قربانیان، ام الحسن و ام الحسین، دختران مظلوم مجتبایند.
لیال عشر کربلا، اشک‌های عاشقانه و زمزمه های عارفانه فرزندان مجتبی(ع) را در یاد دارد و رزمگاه عاشورا، حماسه خوانی ها، شمشیر چرخانی ها و جان افشانی های این دلاوران نستوه و بشکوه را.
پشتوانه تجلّی کمالِ جلال و جمال حسینی، جاری خون های زلال حسنی است و استمرار و استقرار نهضت عاشورا در تاریخ، به تداوم بخشی حسن مثّنی، همسرش و فرزندانش در کرانه بقیع و روضه ی نبوی است.
توصیف عاشورا، با توصیف حضور فرزندان مجتبی(ع)، زیبایی و گیرای می یابد و هرکس سر فهم رمز و رازهای عاشورا را دارد، از فهم سهم حسنی در عاشورا ناگزیر است. شگفتا که مجتبی (ع) هماره ثروتش را نیم می کرد و نیمی را سخاوتمندانه می بخشید و در کربلا نیز نیم فرزندانش سخاوتمندانه به ضیافت کده‌ی حسینی تقدیم شدند.
سلام بر سیّدالشهدای اوّل عاشورا، امام حسن مجتبی(ع). سلام بر همسران و فرزندانش. سلام بر یادگاران شهیدش در رکاب عمو و سلام بر جگرگوشه هایش که راویان و منادیان فرهنگ حسینی در کوفه و شام و کنار بقیع و روضه ی نبوی
و در زندان های مخوف و تبعیدگاه ها و گریزگاه های تاریخ شدند. سلامشان باد که زیبایی حسنی در شریان ها و آوندهایشان جریان داشت و به انتشار این زیبایی پرداختند.
حسن (ع) یعنی زیبا، و زیبایی کربلا از حسن (ع) آغاز شد و با فرزندان حسن (ع) امتداد یافت.
و سلام بر هرکس که بوی و خوی و پویه ی حسنی و حسینی دارد.
کتاب فرزندان حسن، یاران حسین
دکتر محمدرضا سنگری
