عَبْدِ اللَّهِ بْنِ هِلَالٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ إِنَّ السَّمَاءَ بَکَتْ عَلَى الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع وَ یَحْیَى بْنِ زَکَرِیَّا وَ لَمْ تَبْکِ عَلَى أَحَدٍ غَیْرِهِمَا قُلْتُ وَ مَا بُکَاؤُهَا قَالَ مَکَثُوا أَرْبَعِینَ یَوْماً تَطْلُعُ الشَّمْسُ بِحُمْرَهٍ وَ تَغْرُبُ بِحُمْرَهٍ قُلْتُ فَذَلِکَ بُکَاؤُهَا قَالَ نَعَمْ
کامل الزیارات-ترجمه ذهنى تهرانى، ص: ۲۸۷
عبد اللَّه بن هلال نقل کرده که: شنیدم حضرت ابو عبد اللَّه علیه السّلام مىفرمودند: آسمان بر حضرت حسین بن على و یحیى بن زکریّا علیهم السّلام گریست و بر احدى غیر این دو گریه نکرد. عرض کردم: گریه آسمان چیست و چگونه بوده؟ حضرت فرمودند: چهل روز آسمان درنگ و توقّف نمود، خورشید با رنگى قرمز طلوع نموده و با رنگى سرخ غروب مىکرد. عرضه داشتیم: این گریه آسمان بود؟
حضرت فرمودند: بلى.