وب سایت موسسه فرهنگی هنری فرهنگ عاشورا – دزفول عاشورا و امام حسین
نوشته های مرتبط
وَ رَأَیْتُ فِی بَعْضِ مُؤَلَّفَاتِ أَصْحَابِنَا أَنَّهُ حُکِیَ عَنِ السَّیِّدِ عَلِیٍّ الْحُسَیْنِیِّ قَالَ کُنْتُ مُجَاوِراً فِی مَشْهَدِ مَوْلَایَ عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا ع مَعَ جَمَاعَهٍ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ فَلَمَّا کَانَ الْیَوْمُ الْعَاشِرُ مِنْ شَهْرِ عَاشُورَاءَ ابْتَدَأَ رَجُلٌ مِنْ أَصْحَابِنَا یَقْرَأُ مَقْتَلَ الْحُسَیْنِ ع فَوَرَدَتْ رِوَایَهٌ عَنِ الْبَاقِرِ ع أَنَّهُ قَالَ مَنْ ذَرَفَتْ عَیْنَاهُ عَلَى مُصَابِ الْحُسَیْنِ وَ لَوْ مِثْلَ جَنَاحِ الْبَعُوضَهِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ وَ لَوْ کَانَتْ مِثْلَ زَبَدِ الْبَحْرِ وَ کَانَ فِی الْمَجْلِسِ مَعَنَا جَاهِلٌ مُرَکَّبٌ یَدَّعِی الْعِلْمَ وَ لَا یَعْرِفُهُ فَقَالَ لَیْسَ هَذَا بِصَحِیحٍ وَ الْعَقْلُ لَا یَعْتَقِدُهُ وَ کَثُرَ الْبَحْثُ بَیْنَنَا وَ افْتَرَقْنَا عَنْ ذَلِکَ الْمَجْلِسِ وَ هُوَ مُصِرٌّ عَلَى الْعِنَادِ فِی تَکْذِیبِ الْحَدِیثِ فَنَامَ ذَلِکَ الرَّجُلُ تِلْکَ اللَّیْلَهَ فَرَأَى فِی مَنَامِهِ کَأَنَّ الْقِیَامَهَ قَدْ قَامَتْ وَ حُشِرَ النَّاسُ فِی صَعِیدٍ صَفْصَفٍ لا تَرى فِیها عِوَجاً وَ لا أَمْتاً وَ قَدْ نُصِبَتِ الْمَوَازِینُ وَ امْتَدَّ الصِّرَاطُ وَ وُضِعَ الْحِسَابُ وَ نُشِرَتِ الْکُتُبُ وَ أُسْعِرَتِ النِّیرَانُ وَ زُخْرِفَتِ الْجِنَانُ وَ اشْتَدَّ الْحَرُّ عَلَیْهِ وَ إِذَا هُوَ قَدْ عَطَشَ عَطَشاً شَدِیداً وَ بَقِیَ یَطْلُبُ الْمَاءَ فَلَا یَجِدُهُ فَالْتَفَتَ یَمِیناً وَ شِمَالًا وَ إِذَا هُوَ بِحَوْضٍ عَظِیمِ الطُّولِ وَ الْعَرْضِ قَالَ قُلْتُ فِی نَفْسِی هَذَا هُوَ الْکَوْثَرُ فَإِذَا فِیهِ مَاءٌ أَبْرَدُ مِنَ الثَّلْجِ وَ أَحْلَى مِنَ الْعَذْبِ وَ إِذَا عِنْدَ الْحَوْضِ رَجُلَانِ وَ امْرَأَهٌ أَنْوَارُهُمْ تُشْرِقُ عَلَى الْخَلَائِقِ وَ مَعَ ذَلِکَ لُبْسُهُمُ السَّوَادُ وَ هُمْ بَاکُونَ مَحْزُونُونَ فَقُلْتُ مَنْ هَؤُلَاءِ فَقِیلَ لِی هَذَا مُحَمَّدٌ الْمُصْطَفَى وَ هَذَا الْإِمَامُ عَلِیٌّ الْمُرْتَضَى وَ هَذِهِ الطَّاهِرَهُ فَاطِمَهُ الزَّهْرَاءُ فَقُلْتُ مَا لِی أَرَاهُمْ لَابِسِینَ السَّوَادَ وَ بَاکِینَ وَ مَحْزُونِینَ فَقِیلَ لِی أَ لَیْسَ هَذَا یَوْمَ عَاشُورَاءَ یَوْمَ مَقْتَلِ الْحُسَیْنِ فَهُمْ مَحْزُونُونَ لِأَجْلِ ذَلِکَ قَالَ فَدَنَوْتُ إِلَى سَیِّدَهِ النِّسَاءِ فَاطِمَهَ وَ قُلْتُ لَهَا یَا بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ إِنِّی عَطْشَانُ فَنَظَرَتْ إِلَیَّ شَزْراً وَ قَالَتْ لِی أَنْتَ الَّذِی تُنْکِرُ فَضْلَ الْبُکَاءِ عَلَى مُصَابِ وَلَدِیَ الْحُسَیْنِ وَ مُهْجَهِ قَلْبِی وَ قُرَّهِ عَیْنِیَ الشَّهِیدِ الْمَقْتُولِ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلِیهِ وَ ظَالِمِیهِ وَ مَانِعِیهِ مِنْ شُرْبِ الْمَاءِ قَالَ الرَّجُلُ فَانْتَبَهْتُ مِنْ نَوْمِی فَزِعاً مَرْعُوباً وَ اسْتَغْفَرْتُ اللَّهَ کَثِیراً وَ نَدِمْتُ عَلَى مَا کَانَ مِنِّی وَ أَتَیْتُ إِلَى أَصْحَابِیَ الَّذِینَ کُنْتُ مَعَهُمْ وَ خَبَّرْتُ بِرُؤْیَایَ وَ تُبْتُ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ
بحارالأنوار ج : ۴۴ ص : ۲۹۴ تا ۲۹۶
در بعضى از کتاب‌هاى علماى شیعه از سید على حسینى حکایت شده که گفت: من با گروهى از مؤمنین در جوار حضرت على بن موسى الرضا علیه السّلام مجاور بودم. وقتى روز عاشورا فرا رسید یکى از یاران ما کتاب مقتل امام حسین علیه السّلام را می‌خواند تا رسید به این روایت که: حضرت امام محمّد باقر علیه السّلام میفرماید: کسى که چشمانش در مصیبت امام حسین اشک بریزد و لو اینکه به اندازه بال یک مگس باشد خدا گناهان او را مىآمرزد و لو اینکه بقدر کف دریا باشند. در آن مجلس شخصى بود که داراى جهل مرکب بود و ادعاى علم می‌کرد ولى علم و دانشى نداشت. وى گفت: این حدیث صحیح نیست و عقل به آن معتقد نمی‌شود. در باره این موضوع بین ما قیل و قال‌هائى شد تا اینکه از آن مجلس پراکنده شدیم. ولى آن شخص در تکذیب این حدیث اصرار داشت. آن مرد در آن شب خوابید و در عالم خواب دید که گویا؛ قیامت قیام کرده و مردم همه در یک زمین محشور شدهاند. میزان‌ها نصب گردیده، صراط گسترده شده، محاسبات آمادهاند. نامههاى اعمال گشوده شده و دوزخ شعلهور گردیده، بهشت زینت شده، حرارت بر او شدید شده، او در این بین شدیدا عطشان و طالب آب بود ولى آب نبود! وقتى وى به طرف راست و چپ خود توجهى نمود با حوضى مواجه شد که فوق العاده طویل و عریض بود! می‌گوید: من با خودم گفتم: این همان حوض کوثر است و داراى یک آبى است که از برف سردتر و از عسل شیرینتر می‌باشد. ناگاه دید، دو نفر مرد و یک زن نزد آن حوض می‌باشند که نور آنان بر خلائق می‌درخشد! و مع ذلک ایشان سیاه پوش و گریان و محزون بودند! راوى می‌گوید: من گفتم: اینان کیانند!؟ در جوابم گفته شد: این آقا محمّد مصطفى، این آقا، امام على مرتضى، این بانو، فاطمه زهراء صلّى اللَّه علیهم اجمعین می‌باشند. گفتم: پس چرا مىبینم لباس سیاه پوشیدهاند و گریان و محزون هستند!؟ به من گفته شد: آیا امروز روز عاشورا نیست که روز قتل امام حسین علیه السّلام است!؟ ایشان بدین لحاظ محزون می‌باشند.
من نزدیک حضرت زهراى اطهر رفتم و به او گفتم: اى دختر رسول خدا! من عطشانم. ناگاه دیدم آن حضرت با حالى خشمناک به‌من نگریست و فرمود: تو آن شخصى هستى که منکر ثواب و فضیلت گریه کردن در عزاى فرزندم حسین می‌باشى؟ همان حسینى که جان قلب من و نور چشم من و سید و بزرگ شهیدان است، همان حسینى که به‌وسیله ظلم و دشمنى به‌قتل رسید! خدا آن افرادى را که در حق حسینم ستم کردند و او را شهید نمودند و مانع آب آشامیدن وى شدند لعنت کند!! راوى می‌گوید: من در حالى از خواب بیدار شدم که دچار جزع و خوف شده بودم! و فراوان استغفار می‌کردم و از تکذیب آن حدیث پشیمان شدم! آن‌گاه نزد آن رفقائى آمدم که با آنان بودم و پس از اینکه خواب خود را نقل کردم توبه و انابه نمودم.
