عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ (ع) قَالَ نَظَرَ النَّبِیُّ (ص) إِلَى الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ( ع )وَ هُوَ مُقْبِلٌ فَأَجْلَسَهُ فِی حِجْرِهِ وَ قَالَ إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ حَرَارَهً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَا تَبْرُدُ أَبَداً ثُمَّ قَالَ(ع) بِأَبِی قَتِیلُ کُلِّ عَبْرَهٍ قِیلَ وَ مَا قَتِیلُ کُلِّ عَبْرَهٍ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ قَالَ لَا یَذْکُرُهُ مُؤْمِنٌ إِلَّا بَکَى
مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج۱۰ ، ص ۳۱۸
امام صادق(ع) فرمود: پیامبر خدا(ص) در حالی که حسین(ع) را میبوسید به او نگاه کرد و او را در بغلش نشاند و فرمود: همانا برای کشته شدن حسین(ع) حرارتی است در دلهای اهل ایمان که هرگز سرد نمیشود! سپس امام صادق(ع) فرمود پدرم فدای کشتهی اشکها باد. گفته شد: ای پسر رسول خدا، کشتهی اشکها کیست؟ فرمود: کسی که مؤمنی او را یاد نمیکند مگر اینکه میگرید.