ای که پــــیـــچیــــد شبی در دل این کوچه صدایت!
یـــــک جــــهــــان پـــنجره بیدار شد از بانگ رهــایت
تا قیامت همه جا محــــشــــر کـــبـرای تو بر پاسـت
ای شــــــب تــار عــــدم ، شــــام غــــریبان عزایت!
عطش و آتش و تنهایی و شـمشیر و شـــــــهـــادت
خــــــبـــــری مــــخــــتــصر از خاطره ی کرب و بلایت
همرهانت صـــفــــی از آینه بـــــودند و خوش آن روز
که درخــــشــــیــــد خـــــدا در هــــمـه ی آینه هایت
کاش بودیم و سر و دیده و دستی چـــــو ابـــاالفضل
مـــــیفــــــشــــانـــدیم سبک تر ز کفی آب به پایت
از فراســـــوی ازل تــــــا ابد – ای حـــــلق بــــــریده!
مــــــی رود دایــــــره در دایـــــــره پــــژواک صــدایت
محمدرضا محمدی نیکو