آنجــا کــه بـــا پـــــرواز دلـــداری نمیکــردنـد
آیـیــنــههـــای آســمــان کـــاری نمیکــردنــد
آنجــا فـقـــط شــور تکـــاپو بود، در «مـــردان»
«نامردها» جز سد شــدن کاری نمیکردنـــد!
لــبتشــنــهگـان وعدهدار از بیقــراریشـــان
میســوخـتنـــد و نــالــه و زاری نمیکــردنــد
دیـــدم تـــو را «تنهـاییات» را آه مــولــا جـان!
ای کــاش چشـــمــانم مرا یــــاری نمیکـردند
«شــن بــادها» گلدستهی امـــدادخــواهی را
جـــز بـــا خطـــوط زخم، معماری نمیکــردنــد
***
بـــوی چه میداد آتـــــش میـدان که از زخمت
حتــی مــلــائـــک هم پرســـتــــاری نمیکردند
میبینــــی ای بـــــاران! اسیـــران دقــایـــق را
میشد که از طفل تو خون جاری نمیکـردند؟!
یـــا نـــاجــــوانـــمـــردانه رقـص شوم اسبان را
بــــر سینــــههــــای پـاره اجباری نمیکردند؟!
یـــا لـــااقــــل بعــد از جســارتهای پی در پی
بـــا جشـــن سـرها زینب آزاری نمیکردنـد؟!
شاعر: مرتضی حیدری آل کثیر