شعر های عاشورایی

وسعت مکه تب آلود مقید شدنت هیجان دو جهان لال زبانزد شدنت آیه در آیه به تدریج، به معراج بر آ دهن جن و ملک آبِ موکد شدنت تو به دریای لک الحمد، تعلق داری کمر جذر شکست، از خبر مد شدنت تو همان نور زمین آمده ی حق هستی که به فانوس دل افروخته باید شدنت زنده در گور ...

پر کن دوباره کیل مرا ایهاالعزیز دست من و نگاه شما ایهاالعزیز رو از من شکسته مگردان که سالهاست رو کرده ام به سمت شما ایهاالعزیز جان را گرفته ام به سر دست و آمدم… از کوره راه های بلا ایهاالعزیز وادی به وادی آمده ام از درت مران وا کن دری به روی گدا ایهاالعزیز چیزی که از بزرگی ...

یکی می گفت از گل بهتر است او شبیه حضرت پیغمبر است او علیّ مرتضی آمد به میدان ولی نه! نه! علی اکبر است او عبدالرحیم سعیدی راد

همراه تو بی بدیل باید باشد ابراهیم خلیل باید باشد از کرب و بلا ، کجاوه ی تو، تا شام بر شانه ی جبرییل باید باشد جلیل صفربیگی

تمام آسمان، شاید بیفتد عموی مهربان، شاید بیفتد نباید می نوشتم “آب”، سقا به یاد کودکان شاید بیفتد… سید حبیب نظاری

خون بود زمین و آسمان در تب بود خشکیده ترین واژه ی هستی لب بود یک مرد فقط حادثه را زیبا دید آن مرد، امیر دردها، زینب بود محمدرضا سلیمی

یا حضرت عبّاس، بگو محتشم‌ات را از جوهره ی علقمه پر کن قلم‌ات را جاری شود از دامنه‌اش چشمه‌ای از خون بر دوش بگیرد اگر الوند غم‌ات را یک دست تو در آتش و یک دست تو بر آب دندان به جگر گیر و به پا کن علم‌ات را آن جا که علی اصغر شش ماهه شهید است شاعر یله ...

سرهای بر نی رفته! رفتید از جهان بالا دنیا چه تاریک است! می بینید از آن بالا؟ ما را که در سرهایمان دف می زند عصیان از دار دنیا رفته است ایمانمان بالا روزی که آتش را به زخم آب پاشیدند زد خون خورشید از گریبان جهان بالا هفتاد ملت راه بر نور علی بستند هفتاد و دو اختر زدند ...

پلک صبوری می گشایی و چشم حماسه ها روشن می شود کدام سر انگشت پنهانی زخمه به تار صوتی تو می زند که آهنگ خشم صبورت عیش مغروران را منغص می کند می دانیم تو نایب آن حنجره ی مشبّکی که به تاراج زوبین رفت و دلت مهمان‌سرای داغ های رشید است ای زن ! قرآن بخوان تا مردانگی بماند ...

آن روز حسین یک صدا زینب بود آیینه ی غیرت خدا زینب بود زینب زینب زینب زینب زینب آن روز تمام کربلا زینب بود جلیل صفربیگی