شعر های عاشورایی

آن روز که آهنگ سفر داشت حسین از راز شهادتش خبر داشت حسین از بهر سرودن یکی قطعه ی سرخ هفتاد و دو واژه در نظر داشت حسین شاعر: عزیز الله خدامی

او دستهایی مهربان داشت پروانه ها را پر نمی داد او شمع مردم بود و اشکش بوی گل و پروانه می داد او خوب بود، او نان خود را با دیگران تقسیم می کرد او با خدا بود و خودش را تنها به او تسلیم می کرد نان و گل و خواب و خدا را تنها برای خود نمی خواست ...

یک شهر در خواب است و او آرام بر در می زند با نان و خرما و عسل هر شب به ما سر می زند من تشنه عطر تنش او غرق عطر و بوی یاس من کنجکاو دیدنش او چون همیشه ناشناس باید شبی احیا کنم بشناسم او را عاقبت با دیگران قسمت کنم این عطر و بو را عاقبت ...

وقتی که همه به سنگ عادت کردند در پیله ی عافیت اقامت کردند از صحنه ی کربلا ملائک با سوز هفتاد و دو آیه را تلاوت کردند علی حاجتیان فومنی

چه یک دست و مرتب بود باران دلی از غم لبالب بود باران رها، یکریز، با احساس، انگار دو قطره اشک زینب بود باران سید حبیب نظاری

زمین تشنه و تن پوش تیر و تنها تو هزار قافله در اوج بی کسی ها تو پرنده ها و درختان به سینه می کوبند دوباره دسته ای از کوچه رد شد اما تو غروب شام غریبان و کوچه ی تاریک خدا به خیر کند! مرد، صبح فردا تو چگونه می گذری از گناه این مردم گناه مردم بی رحم ...

در سرخی غروب نشسته سپیده ات جان بر لبم ز عمر به پایان رسیده ات آخر دل عموی تو را پاره پاره کرد آوای ناله های بریده بریده ات در بین این غبار به سوی تو آمدم از روی رد خون به صحرا چکیده ات پا می کشی به خاک … تنت درد می کند آتش گرفته جان من داغدیده ...

و کیف تصبر علی ما لم تحط به خبرا… گرفته مه همه ی جاده را ـ مشخص نیست که صاف می شود آیا هوا ؟ ـ مشخص نیست چطور باید از این راه مه گرفته گذشت از این مسیر که یک ردّ پا مشخص نیست و من چقدر در این مه به گریه محتاجم نمی شود که ببارم… چرا؟ مشخص ...

سائیده شد لبان تو این گونه چوب را برهم نمی کشند ـ شمال و جنوب را… دیدند قرمز متمایل به عشق بود ـ خونین ترش نخواه و ببخش این غروب را آب فرات در کف خود ته نشین شده ست پس خوب شد که لب نزدی این رسوب را واجب نبود آمدنت لطف کرده ای برداشته اند از همه حکم ...

تو مهر قبول کربلایی زینب زهرای بتول کربلایی زینب ای وارث نهضت حسین بن علی! در شام، رسول کربلایی زینب یوسف رحیمی