شعر های عاشورایی

روز هشتم: عطش بی تاب تان کرده است، نمی توانی دست روی دست بگذاری، باید برای گریه های علی اصغر جوابی پیدا کنی! باید برای ناله های فرزندان ، لبخندی هدیه کنی، باید برای زنان دیگر قبیله قوت قلبی باشی، اما دریغ که آخرین چکامه های مشک ها نیز خشکیده اند و لب های عطش را چاره ایی غیر از ...

روز هفتم: شاید داغت از این روز شروع شده باشد؛ فرات دیگر به چشمان شما زیبا نیست، فرات ، مثل مردابی در حوالی خشکیدن ها و خشک شدن هاشده است… امروز را مرور می کنی که فرمان منع رسیدن آب به کاروان رسیده است شاید علی اصغر (ع) تلخی خبر را نمی داند که هنوز خنده بر لب دارد؛ شاید ...

چرخید خداوند به دور سر تو زد بوسه به پاره پاره ی پیکر تو والله که کشتی نجات همه است گهواره ی کوچک علی اصغر تو جلیل صفربیگی

چیست این؟ حرمت اولاد پیمبر، بر نی همه ی غربت سی ساله ی حیدر، بر نی چیست این کوچ غریبانه ی یک قافله مرد؟ آخرین هجرت یک دسته کبوتر، بر نی اثر کاریِ هفتاد و دو حسرت، بر خاک سیزده ضربه ی مرگ آور خنجر، بر نی تن بگوییم که بی سر شده، یا سر بی تن نی بگوییم به ...

روز ششم صورت بچه ها را با زلالی آب مشک ها که شستشو می دهی ، قطرات آب با ولع تمام، بر شن ماسه ها می چکند و خاک تفتیدهء دشت، با استثقای تمام، آب را از تن هوا می مکد… نگاه برادر ، آرامت نمی گذارد؛ رازی نهفته در چشمان برادر ، چونان خنجری بر دلت چنگ می اندازد… ...

و چشمت شرمگین شد ماه و خورشید حضوری آتشین شد ماه و خورشید حسین آمد به بالین برادر به یکدیگر قرین شد ماه و خورشید شاعر: سید حسن محمودی ثابت

روز پنجم: دمدمه های صبح است که صدای شیهه اسبی ، چشم ها را متوجه خود می کند؛ سیاهی نزدیک می شود و “عامر بن ابی سلامه” خودش را به جمع سپاه برادر می رساند. عامر، گَرد از لباس هایش می تکاند و با لبخندی، چشم های مهربان امام را نوازش می دهد.عامر هم مثا ده ها نفر، در تاریکی ...

آیینه ی جد سرمدش می خواندند شق القمر مجددش می خواندند آن قدر شبیه مصطفی بود علی که دشمن و دوست، احمدش می خواندند مریم حقیقت

زبان آتش و گل های دامن عمود خیمه و رنج خمیدن به خاک افتاده این جا یک عروسک رقیه در تب بالا پریدن شاعر: سودابه امینی

لبان ما همه خشک اند و، چشم ها، چه تَرَند درون سینه ی من، شعرها چه شعله ورند نیامد آن که سبویی عطش، بنوشدمان هزارسال گذشته ست و چشم ها به درند چه رفته بر سَرِ آن دست های آب آور که خیمه های عطش سوز، تشنه ی خبرند؟ کجایی اند مگر این سران سرگردان که از تمام شهیدان روزگار، ...