بر زخم هزار لایه ات گریه کند بر نیزه و طرح سایه ات گریه کند قرآن هزار پاره ی عاشورا زینب به کدام آیه ات گریه کند هوشنگ دیناروند

ای قلم در سماع گریه بچرخ روی تنهایی ام عزا بنویس با نوک خونچکان انگشتت از رگ پاره ی دعا بنویس می نویسی حسین و می شنوم مادری می زند صدا: پسرم سر او از تنش جدا گشته «حا» و «سین» را بیا جدا بنویس اسم عباس هم کمی سخت است شاعر! اینجا به جای علقمه باش اسم عباس را ...

مــــــســـــتانـــــه لوای دل بــــــپـــاکرد عباس بـــرحــــــضـــــرت عـــــــشق اقتدا کرد عباس در سایه‌ی نخل‌های خـــــونـــــین، بی‌دست لـــــب تــــشـــنه به عهد خود وفا کرد عباس احد ده‌بزرگی

خورشید نشست محو عطشانی تو مهتاب تراود از پریشانی تو تفسیر هزارباره‌ی کرب و بلاست هر سجده‌ی سر به مهر پیشانی تو   فرشید فرزین

ای کاش ماجرای بیابان دروغ بود این حرف های مرثیه خوانان دروغ بود! ای کاش این روایت پرغم سند نداشت بر نیزه ها نشاندن قرآن دروغ بود ای کاش گرگ تاخته بر یوسف حجاز مانند گرگ قصه ی کنعان دروغ بود! حیف از شکوفه ها و دریغ از بهار…کاش بر جان باغ داغ زمستان دروغ بود… محمدمهدی سیار

در مجــــلــس سرخ عشق مهتاب شدی لب تشنه شـــدی، عجیب بی‌تاب شدی بـــســـتـــنـــد گـــلـــوی رود را نـــا اهـلان از خون گلوی خـویــــش ســیــراب شدی محمدتقی بهنام‌فر

آن جان ز جسـم رسـتـه، قـرآن می‌خـواند با نای ز هـم گـسـستـه، قـرآن می‌خـواند در طـشـت طــلا، به بـزم شب انـدیـشـان خورشید به خون نشسته، قرآن می‌خواند عباس براتی پور

شـمعـی اسـت کـه سـوز و ســاز را تـرک نـکـرد راه خـــطــــــر حـــــجـــــاز را تــــــرک نـــــکـــــــرد این‌ عشق، ‌چه ‌عشقی است که ‌در جنگ،حسین ســر داد، ولـــی نـــمــــاز را تــــــرک نـــــکـــــــرد سیدمحمد عباسیه کهن

تنها نه فرات، هفــت دریــا می‌سـوخت از تشنگی‌اش تمـام دنیـــا می‌سـوخت حتی بــاران ز سرنوشتش گلــه داشت روزی که جگر گوشه‌ی زهرا می‌سوخت وحید طلعت

ای کاش به ارزش تو باشد دلمان شـایان نـوازش تــو بـاشــد دلمان بانوی سترگ مشرقی لطفی کن در معرض تابـش تـو بـاشـد دلمان حسین گلچین